Bugün kuran okurken bi ağlama tuttu...
Biz normalleşemeyiz.
Çünkü ben hiç bir şey olmamış gibi geri dönmedim, ki o da hiç bir şey olmamış gibi devam etsin.
Ben aksine hala aynı noktada duruyorum deyip geri döndüm. Yani onun “daha önce de konuşmuştuk ama ben bitti geçti zannetmiştim” ondan rahattım demesine imkan tanıyacak bir durum yok.
O yüzdendir ki, ancak birbirimize yemek tarifi restoran önerisi yapar. Özele girmeden sözde normalleşiriz.
Yani o benim yazdıklarımı yok sayıp, hissettiklerime karşılık vermemek için suya sabuna dokunmadan uzak dururuz.
Allahım neden ben hala bu adam için gözyaşı döküyorum. Niye hala onu istiyorum. Bilmiyorum belki de istemiyorum. Ama neden bu kadar düşünüp anlamaya bi yere bağlamaya çalışıyorum.
Tamam helal ettim o 17 yılı da. Öyle olması gerekiyomuş olmuş. Bugünkü beni o günlere borçluyum. Artık kendi yoluma gidiyim onunla aynı yolda yürüme inadımdan vazgeçiyim çünkü onun benle yürümek gibi bir isteği yok.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Özgür bırak ruhunu