Kadınlar kendi kendimize kuruyor, yıkıyor, yakıyor, her seferinde yeniden yapıyoruz. Şu 6 ayda benim düşündüğümün %1'i düşünmüştür. O da benim gibi varyasyonlu, olasılıklı değildir.
Ben istedim. Arama sorma dedim o da yapmıyor. Unuturum, başarırım sandım. Ama böyle de olmadı 😔
Geri adım atmıyorsam. Kaldığım yerden aynı şekilde devam etmek istemememdendir.
Görüşme ihtimaline sarılmak, kolunun koluma değme açısını kollamak, seviyo o da beni işaretlerini aramak.
Deli gibi özlüyor, konuşmak istiyorum ama yeni bir ateşe atamam. Belki sönmeyen kül oldum ama kendini yakan ateş olmaktan iyidir.
Geçen gece hatırlıyo mu beni acaba dedim ama bugün haksızlık ettiğmi düşünüyorum. Öylesi değer verenin...
Zor...
Ki benden nefret etmesi, kızmasına sebep bir şey de yok. Yıllardır bildiği ama görmezden geldiği şey cesaretle çıktı karşısına. Ama istediği cevabı alamayınca onu da kendini de daha fazla üzmemek için gitti.
Giden üzgün...
Tedavi için gitti ama henüz tedaviye yanıt alamadı 😬
Kalan ???
Bence o da üzgün.
Ama o ağlamamıştır, eminim.
Ben onun ruhunu tanıdığımı düşünüyorum. Ve geleceğiyle benimle ilgili bi karar almadığı sürece, tesadüfen bi yerlerde karşılaşmazsak böyle sürer gider.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Özgür bırak ruhunu