Bu kez gelip rüyama girmedi, daha az aklıma geldi. Ama gayri ihtiyari görüp beğendim bir şeyleri ona almamak için zor tuttum kendimi.
Düşünmedim diyorum da aslında, farkında olmadan o kadar çok düşündüğüm an oldu ki 😔 bilincine varamadığım
Düşünüyorum, çift olmayı sokakta gördüğüm yüzlerce insan her yaşdan her cinsten var bir eşi elini tuttuğu, sarılıp öptüğü...
Bu kadar zor bir şey mi eş bulmak, sevgili bulmak...
Ben kendimi fazla kısıtlıyor ve şartlıyor gibiymişim de şimdi açmışım kapıları gibi hissediyorum.
Ve yine konu bir yerden ona bağlanıyor. 5 ay olmak üzere, konuşmadık, yazışmadık, görüşmedik...
Demek bu kadar anlamsız ve gereksizmiş varlığım diyorum 😔
Onca sene nasıl körü körüne bağlamışım kendimi? Yanımda yakınımda güvenebileceğim inandığım tek erkek olduğu için mi sevdiğimi zannettim? Başka yakın kimse olmadığı için mi?
Bi yerde gözümün açılması gerekmez miydi? Uyanmaz mıydım hayal dünyamdan?
Şimdi gerçek dünyaya döndüysem eğer yol almam gerekmez mi?
Son konuşmanın ardından o kadar emindim ki beni sevdiğinden. Hem de hayatımda hep şüphe içindeyken bu konuda.
Ama şimdi...
Hiç ihtimal bile vermiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Özgür bırak ruhunu