yonca lodi

oldum olasi cok severim sesini, sectigi sarkilari soyleyisini...

cogu zaman icimdeki haykirisi en iyi onun yansittigini dusunurum...

tipki su an

ne sen o eski sen, ne ben o eski ben

diye haykirisi gibi...

ana ve ruha uygun bir dize...

bos bir kalp :-(

hep doluymus gibi inanmaya hissetmeye calisan ben...

bitti, biliyorum aslinda

ama icimdeki o sabit fikir, inatci kabul etmek istemiyor...

artik o da farkinda, elinden bi'sey gelmeyecegini de biliyor...

sadece kabul ettigini kendine itiraf etmekten korkuyor :-(

aslinda bu ramazanda o kadar cok ic hesaplasma yaptim ki kendimle...

hallac pamugu gibi attik ruhumu ruhumla...

dip yaptim...

simdi usul usul yukari cikiorum kendi kendimle...

su an ciglik atmak geliyor icimden...

ama yonca lodi 

yeter, yeter artik beni benimle birak kendi halime derken atiyorum ben o cigligi sanki...

dip yaptim, dagildim dedim ya, o kadar cok yazilasi sey vardi ki icimde...

kendime koydugum teshisler, tespitlerim, fark ettiklerim ama iste yine olamadi yazamadim...

bu surecte hic aglamadim aslinda biliyo musun? olanlara, gecen gidenlere, olmayanlara...

ama su an aglatiom kendimi o ayri :-(

gerci bu gecen zamanda agladim, hem de cok hatta sokagin ortasinda bi aksam vakti, gozlerimden akan yaslari sile sile, icli icli...

ama nedeni baska bi ayrilikti...

15 yildir yoldasimiz, sevdigimiz bir aksam vakti pencereden girdigi evimizden bir sabah muhtemelen yine ayni pencereden ayrildi. 

Gitti...

Gitmek istedigi icin gitti...

Bulduk onu yalvardik, yakardik ama donmek istemedi...

Halen yakinlarda oldugunu dusunuyorum, sabahlari duydugum sesin ona ait olduguna inaniyorum...

nerden basladik nereye geldik :-)

cok yazasim var aslinda, dertlesesim...