Ateşler geri geldi 😔
Havalar daha soğuk olduğundan geldiğinde atlatmam daha kolay oluyor ve yaz ki kadar yoğun değil. 2-3 saatte bir
Kafa doluluğu aynı
Bildiğim bütün sakinleşme yöntemlerini deniyorum
Pilates devam, yürümeye çalışıyorum, yoga arada bitki çayı yatmadan
Fark etmiyor
Hiç bir şey yapmak istemiyorum
Eve biri geldiğinde, bu sabah dışarıya kahvaltıya gittiğimde ne konuşmak ne bir şey yapmak istiyorum
Sadece doğada yalnız kalmak
Şu dönem annemin hayat enerjisi motivasyonu inan benden yüksek
Ben en son ne zaman güldüğümü hatırlamıyorum desem 🤦🏼♀️
Ölesiye mutsuzum
Hayattan hiç bir beklentim, arzum, isteğim umudum yok
İşle ilgili bıkkınlığımı sonlandırıp kendime yeni bir yol çizmek için de motivasyonum da yok
Şu an ayrılsam bu halimle hiç bir şey yapamayacağımı biliyorum
O yüzden şu an öğrenilmiş çaresizliğimde mutsuzluğumda kendimi daha korunaklı hissediyorum.
Annemle içimde verdiğim savaş, onun beni baskıladığını düşünüyorum. Aslında bilinç altım o sınırları koymuş ve onun yüzünden diyor. Gerçeği de pek farklı değil aslında. Dün tek başına tatile gidip kafa dinlemek isteyen 75 yaşındaki yengeyi duyunca “ben de o tatilden istiyorum” dediğimde. O başka sen başka, olmaz dedi.
Lafı uzatmadım ama içimde yankıları sürüyor.
Artık psikiyatra gitsem mi dediğim bugün, tv’de Osman Müftüoğlu depresyondan bahsederken, gazetenin çevirdiğim sayfasındaki haberde büyük puntolarla yazan ad ve soyad doktorumla aynı olmasın mı? 😳
Karşı sayfada da kaygı bozukluğu ile ilgili bir yazı 🤦🏼♀️
Bunları işaret olarak yorumluyorum
İlaçsız atlatamıycam gibi. En son verdiği ilacı da almak geldi aklıma ama beni doğru tetikleyecek şey için doktora gitmeliyim.
Sanırım doktora gitmeye beni iten nedenlerdwn biri de dün başladığım bi yoga videosu
Teması bedenim ve ben
Hamstring kaslarının hayattaki rol ve niteliklerimizle ilgili olması, sıkışmışlığımız -ki benim en büyük sıkıntım- hakkını veremediğimiz rollerin bizi nasıl sıkıştırdığı. Yöneticilik örneği
21 gün yapabilirim inşallah bugün 2…
Hislerimi kendimi ve ruhumu dinlemeye çalışıyorum
Ama artık ne bir ruhum var, ne de benle konuşan kendim
Bugün ölsem gitsem ah keşke demem günlerindeyim yani
😭
Olayları belki de ben dramatize ediyorum
Aynı şeyleri yaşayıp bazen daha bedbaht bazen daha güçlü olabiliyorum
Ama işte beyindeki o sinirler, doğru hareketw geçiriciler için dışardan destek gerekiyor sanırım.
Halbuki temmuz ayında kırmızı elbisem ve kırmızı rujumla ne kadar mutlu ve enerjiktim.
Enerjimin dışardan fark edildiği parladığım bir gündü.
Yeniden öyle olabilmeyi diliyorum 🙏🏻
