Kendimden sakladığım, saklandığım gerçeklerle karşı karşıya geldim
Bilinçaltımda saklanmış 30-35 yıllık hikayeler
Bunca yıldır unutmuştum, gerçekten hatırlamıyordum neler yaşadığımı
Ama işte bu ara ne olduysa oldu gün yüzüne çıktı
Benim de kendimle yüzleşmem gerektiğini anladım
Yaşananlara baktığımda bugünden
Bariz taciz
Ne yazık ki her detayını belki de 30 yıl sonra ilk defa hatırlıyorum ve hatırlamaktan da çok mutsuzum
Ama diğer yandan o zamanlardaki psikolojimi de hatırlıyorum
Bugün sağlıklı bir insanmışım gibi davransam da, hayatımda elini tutmak istediğim insanın yanında hiç bir şey hissetmiyor olmamın esas sebebi bu olsa gerek.
Ben ondan karşılık bulamamaktan çok karşılık bulursam yakınlaşırsam ne hissederimden korkuyorum
Haksız da sayılmam 😔
Aslında berber’le yaptığım seanslarda hiç bu yaşananlardan bahsetmedim. Çünkü gerçekten hatırlamıyordum.
Gidip bir konuşsam mı desem de…
O kadar parayı vereceğime buraya ona anlatır gibi yazmanın faydası olacağını düşünüyorum.
Temmuzdan beri yaşadığım şey basit bir ateş basması değil anksiyete durumuydu.
Tetikleyicinin de düğün olduğunu düşünüyorum. Evliliğin fiziksel boyutu. Ben değildim evlenen ama ben onun adına o kaygıları duyduğumu sanırken aslında kendi korkularım hortlamış. 🤦🏼♀️
Zaten anksiyetemin tavan yaptığı dönemde hiç aklıma gelmeyen detayları tüm canlılığı ile hatırladım.
Yaşananlarda kendimi suçlu buluyordum, kendim ortamı yaratmış fırsat vermiştim ama gerçekten çocuktum. Bilincinde olamayacak kadar çocuk ve meraklıydım. O insanın bunu yapmaması gerekirdi.
Çocukluğumdan beri hep kendimden çok büyük insanların beni beğenmesini, sevmesini isterdim. Bundan haz duyardım.
İşte baba sevgisi görmemenin çok net arayışı bu…
Kırmızı surat, orda da bir tacizin kıyısından dönmedim mi?
Ve hep birlikte görünmemem insanlara ilgi duydum 3. Ve 4. Vakalara bakalım.
Erkek arkadaş fikrini kabullenemeyecek korumac bir anne, ortada görünmemek işine gelecek adamlarla kaçamak buluşmalar her iki tarafında işine geldi.
Sonuçta ben sağlıklı hiç bir ilişki yaşamadım.
21 yıldır sevdiğim yakın olmak istediğim ama yan yanayken de hiç bir şey hissedemeyen ondan mı benden mi sebep anlayamadığım.
Onu bilmiyorum ama ben artık kendimi biliyorum.
Anksiyetimin tavan yaptığı gece ağlarken gerçekten ona bunları anlatmak istedim. Gerçekten birine anlatmak istiyorum ama beni yargılamıycak, benden çok üzülüp kendini kahretmiycek.
Beni sakinleştirip, rahatlatıcak
Berber mi olur o mu olur bilmiyorum…
Yazmak ilk seçeneğimdi,
Geçen sefer yazıp ağladığımda anksiyetem sonlanmış ve 4 saat ertesi gün 6 saat ve o günden beri eski düzenli uykuma döndüm şükür 🙏🏻
Ama şu an normalleştiğimde anlıyorum ki, ateş basmasının ötesinde artan nabzım ve nefes alamamak yaşadıklarımın psikolojik olduğunun ispatı.
